Anne zit in onze gemeente. Of eigenlijk: zat in onze gemeente. Zij is jarenlang lid geweest en deed er met veel plezier het geluid/de techniek. Ik leerde haar iets beter kennen toen ik zelf een tijdje lid was van het muziekteam, maar toen zij afscheid nam van onze gemeente, werd het zeker tijd om haar beter te leren kennen.
Want toen zij afscheid nam, bleek dat zij ging samen wonen met een andere vrouw. En ik dacht: hier moet een verhaal achter zitten. Zelf ben ik moeder van een (inmiddels) volwassen dochter en weet door haar dat het ‘niet hetero zijn’ heel moeizaam kan zijn in een christelijke omgeving.
Ik vroeg Anne om een gesprek. Dat wilde ze wel en dit is haar verhaal.
Anne is opgegroeid in een fijn gezin. Ze had een redelijk onbezorgde jeugd. Haar ouders gingen naar een vrije evangelische gemeente en Anne liet zich dopen toen ze 14 jaar was. Dit was voor haar een bijzonder positieve ervaring. Het geloof is voor haar altijd belangrijk gebleven. “Het is de basis” ,zegt ze. Anne deed de verpleegkundige opleiding, specialiseerde zich en werkt nog steeds met veel voldoening in een ziekenhuis. Ze omschrijft zichzelf als zorgzaam, een gevoelsmens en wil graag dat de dingen goed geregeld zijn. Ook voor anderen en daar zet ze zich voor in. Ze is sportief en speelt volleybal. Een belangrijke eigenschap vind ze: openheid, transparant zijn.
Homoseksualiteit werd door haar ouders niet veroordeeld. Haar moeder leek wel eens wat te vermoeden bij Anne en zei: “We accepteren je zoals je bent.” Anne vermoedde nooit iets bij zichzelf. Toen ze wat ouder werd, had ze 1,5 jaar verkering met een jongen, waarvan ze nu zegt: “Het was het niet”. Ook andere mensen zeiden wel eens dat ze dachten dat Anne niet hetero was. Maar ze geloofde het niet. Ze had altijd het idee dat dat niet kon. Het was niet verenigbaar met het geloof, dacht ze. Toch, als ze terug denkt, ziet ze nu wel meer. Ze noemt dat ze in militaire dienst wilde en heeft dat ook 4 maanden gedaan.
Na verloop van tijd werd Anne verliefd op een vrouw. Toen ze dat merkte, probeerde ze het te negeren, maar ze begon te worstelen met haar identiteit. Dat bracht haar uiteindelijk bij een psycholoog en Anne zei: ”Zeg me alsjeblief wie of wat ik ben!” De psycholoog sprak met haar over haar identiteit en door de gesprekken kreeg Anne weer ruimte in haar hoofd. Kort daarna kwam het besef dat ze waarschijnlijk op vrouwen valt. Daarover leerde ze: “Wat ik ben is niet belangrijk. Wie ik ben, wel. Ik ben in de eerste plaats Anne”. Ze ontdekte ook dat voor God het meest belangrijk is, dat we eerlijk en oprecht zijn. “We zijn allemaal anders, maar laat je niet in een keurslijf drukken door wat anderen vinden. Anderen maken het je moeilijk door hun oordeel, maar daar wil ik niet meer afhankelijk van zijn”.
Anne is na haar eerste verliefdheid met haar ouders en vrienden gaan praten. Niemand was verbaasd. Iedereen had het verwacht. Ze werd geaccepteerd om wie ze was. En niet afgekeurd op haar geaardheid. Dat voelde als een opluchting. Driekwart jaar later is ze op een datingsite gegaan, waar ze de voorkeur ‘vrouw’ en ‘christen’ aangaf. Zo is ze haar huidige vriendin tegen gekomen.
Het was spannend om het in haar gemeente te vertellen. Ze had inmiddels een leidinggevende functie in het muziekteam en wist dat dat problemen zou kunnen gaan geven. Haar relatie met een vrouw zou door de oudsten als zondig kunnen worden beoordeeld. Op een keer vroeg iemand uit de gemeente ineens aan haar: “Ben jij weleens verliefd op een vrouw geweest?” Toen kon ze er niet meer omheen. Ze vertelde het ook in haar muziekteam en daar werd verschillend op gereageerd. Er waren mensen blij voor haar en er waren mensen die het moeilijk vonden dat ze een relatie had. “Alle zonden worden vergeven”, zei iemand. En dat deed pijn. Anne legde na 22 jaar haar functie neer, om problemen te voorkomen. Als ze daaraan terugdenkt, zegt ze: “Je kunt jarenlang goed je werk hebben gedaan en dan ineens telt dat voor je gevoel niet meer. Je wordt niet meer als dezelfde persoon gezien. Men oordeelt op je geaardheid, niet op kwaliteit”.
Inmiddels is Anne verhuisd en woont bij haar vriendin. Ze zou graag weer een keer een nieuwe gemeente vinden. Want het geloof is nog steeds haar basis. “In een nieuwe gemeente hoop ik mezelf te kunnen zijn. Met wie ik ook binnen loop. Ik wil niets hoeven te verbergen”.
Tegen anderen zou ze willen zeggen: “Veroordeel niemand, maar leer iemand kennen. Mensen denken het vaak zo goed te weten. Ze komen dan met bepaalde teksten uit de bijbel en denken verder niet na. En hoe zijn ze zelf? Respecteer elkaar, blijf weg van de regels en kijk naar de persoon. Wat zou Jezus doen?” De tip die ze van een vriendin heeft gehad is een beetje haar lijfspreuk geworden: “Hou op met jezelf in een hokje te stoppen (lesbisch, homo, bi..) je doet jezelf tekort. Jij bent jij. Je valt op een persoon en die persoon is toevallig een vrouw…nou en!”
Anne heeft nu zo’n 2 jaar een relatie met haar vriendin. Ik ben benieuwd of die relatie Anne heeft veranderd. Ze zegt daarover: “Ik ben een betere versie van mezelf geworden. Het past op alle fronten. Ze is mijn maatje, meer dan een gewone vriendschap”. Ik heb de indruk dat Anne nu op haar plek is. Ik ben blij voor haar. Ook met haar openheid, zodat haar verhaal gehoord kan worden.
Dit is een persoonlijke verhaal die bij Stichting Verscheurd is binnengekomen via een mevrouw die haar verhaal graag met ´de wereld´ wil delen. De naam Anne is in dit verhaal, i.v.m. de privacy, een fictieve naam.
Wilt u ook een persoonlijk verhaal delen om anderen te bemoedigen of heeft u ook een praktijkvoorbeeld waar u anderen mee zou kunnen helpen? Draag ze aan via bernard@verscheurd.nl