Naar aanleiding van een eerdere gespreksavond met het thema: homoseksualiteit in de kerk, besloot mijn kerkelijke gemeente Stichting Verscheurd uit te nodigen. Omdat ik niet aan de eerdere avond had kunnen deelnemen, was ik blij dat ik deze avond wel kon meemaken.
Mijn belangstelling komt voort uit een innerlijk proces, wat ik hierbij met jou wil delen.
Ik ben (deels) geestelijk opgegroeid in een evangelische gemeente waar er nauwelijks werd gesproken over homoseksualiteit. Wel las ik de (bekende) omstreden teksten, die ernaar lijken te verwijzen. Ik vond het heel lastig. Zulke zware teksten, terwijl ik begreep dat iedereen naar liefde verlangt in zijn/haar leven.
Gelukkig leerde ik al jong dat je bepaald gedrag misschien niet kan goedkeuren maar dat je nooit de mens achter dit gedrag mag afkeuren.
Tijdens mijn studie had ik dan ook een lesbische vriendin. Ze was single en het was geen issue tussen ons. Het scheelde dat zij niet gelovig was, anders hadden we wel discussies gehad. Later had ik die namelijk wel met twee gelovige homo’s die een leidinggevende taak binnen een christelijke jongerenorganisatie hadden. Ik had hier moeite mee maar zei ook tegen die jongen dat àls dit zonde was, ik net zo goed zondig was. Ik woonde immers samen (met een ongelovige nog wel!) en dat mocht ook niet van de kerk.
In die tijd kende ik een gelovige lesbische vrouw, die bewust koos voor een celibatair bestaan. Daar had ik veel respect voor. Ze had het behoorlijk goed onderzocht en meende dat dit de enige optie was. Ik vroeg me af of ik dat zou kunnen en moest bekennen dat ik dat geen optie zou vinden. Het gemis aan die belangrijke ander in je leven, nooit meer intimiteit…Zo groeide het besef dat je voor celibatair leven kan kiezen maar dat je het niet een ander kan opleggen.
Door mijn groeiende inzichten heb ik een tijd moeite gehad mij ‘christen’ te noemen vanwege de zwarte bladzijden in de kerkgeschiedenis maar ook door hoe er zo vaak de makkelijke weg werd gekozen in gevoelige kwesties. Er werd niet over gesproken of alleen in negatieve zin.
Ik noemde me daarom liever: een volgeling van Jezus. Ik wilde met mensen omgaan zoals Hij dat deed en vooral Zijn woorden ter harte nemen: ‘ga om met anderen, zoals je zelf wil dat zij met jou omgaan’. De liefde is het hoogste gebod. Daar passen geen uitsluiting en afwijzing bij voor mensen die om wat voor reden ook ‘anders’ zijn.
Ik begrijp echter ook dat de teksten die naar homoseksualiteit lijken te verwijzen, verschillend worden geïnterpreteerd. En dat sommige kerken daar zware consequenties aan verbinden. Deze christenen wil ik niet afwijzen vanwege hun visie, ook al zie ik het nu zelf anders. Ik hoop dat er steeds meer ruimte mag ontstaan voor dialoog in plaats van debat of het opdringen van een mening.
Daarom was ik gisteren blij met het seminar van Verscheurd. Zij gaan de moeilijke kanten van de thematiek niet uit de weg maar blijven ook dicht bij zichzelf en hun verhaal. Deze openhartigheid werkt ontwapenend en biedt ruimte voor gesprek. Ik ben ook trots op mijn gemeente die dit gesprek is aangegaan, met het nodige respect voor de verschillende visies binnen de gemeenschap.
Daarom hierbij mijn complimenten aan de voorgangers en oudsten die Joëlle en Lennart hebben uitgenodigd. En mijn dank aan Joëlle en Lennart voor het delen van hun verhaal.
Meer blogs en korte verhalen en poëzie van Anne Stekhoven vind je op haar site www.annderverhaal.nl