Het duurt lang voordat ik iets op papier heb over het thema homoseksualiteit in de kerk. Ik vind het moeilijk om in de kerk te zijn. Ik vind het moeilijk om te horen dat men mij liefheeft zoals ik ben, maar als het op mijn gevoelens aankomt ik de ongemakkelijkheid in een gesprek voel stijgen.
Het is voor veel christenen lastig om met mijn seksuele voorkeur geconfronteerd te worden. Het is voor mij lastig omdat ik zo goed snap wat zij denken. Zo goed voel wat zij voelen en zo goed begrijp dat ze mij niet misschien wel niet durven begrijpen. Want over homoseksualiteit zijn de meningen zo verdeeld en mijn mening heeft ook een behoorlijke verandering doorgemaakt.
Ik moest zo aan het verhaal van de barmhartige Samaritaan denken. Het is mij altijd uitgelegd dat zoals de Samaritaan zorgde voor de gewonde man, wij moeten zijn voor de gewonde mensen. Twee hooggeplaatste Joden vertikten het om een gewonde man te helpen maar de Samaritaan deed het.
Zo werd hij de ‘Barmhartige’ Samaritaan. In mijn evangelische achtergrond wordt veel gesproken over gebrokenheid en verwonde mensen. Zo wordt er ook vaak gesproken over homoseksuelen.
Opeens zag ik het voor me. Daar lag de verwonde homoseksueel. De oudste en de voorganger wisten zich er geen raad mee en liepen met een grote boog om hem heen. De Samaritaan, die los stond van het kerkelijk reglement handelde gelijk naar zijn humane intuïtie. Immers, een gewonde man laat je toch niet liggen?!
En is dat niet waar de boodschap van Jezus over gaat? Het liefhebben van je naaste. En liefhebben hoeft niet te betekenen dat je het 100% met elkaar eens moet zijn. Maar liefhebben betekent wel dat je een verwond iemand niet laat liggen. Het serieus nemen van het verhaal en de gevoelens van een homo hoeft niet te betekenen dat je pro-homo bent. Of dat je nu een standpunt moet innemen. Net zo min dat wanneer een homo luistert naar de tegenargumenten dit hoeft te betekenen dat hij gelijk naar de eerste de beste verander-therapie zal rennen. Want zoals jij moeite mag hebben met homoseksualiteit, zo heeft de homo misschien ook wel moeite met jouw houding. Het zou mooi zijn als we in gesprek kunnen gaan met elkaar. Voor mij zou dit beginnen met erkennen. Erkenning voor het feit dat iemand homoseksuele gevoelens heeft. Niet doen alsof het er niet is. Niet gelijk in een oplossing denken, maar luisteren naar elkaar.
Het zou mij helpen wanneer de kerk als een gemeenschap wordt die opkomt voor de zwakkeren in de maatschappij en hen niet verwond laat liggen. Ik denk dat wanneer de kerken niet meer met een grote boog om hun homoseksuele leden heen lopen, meer mensen uit de kast durven komen. Dat er ruimte komt voor eerlijkheid en om ware gevoelens aan het licht te brengen.