Ongemakkelijk gevoel
Toen mijn vader na een paar jaar single zijn een relatie kreeg met zijn vriend, zag ik hoe goed hem dat deed. Hij bloeide op. Hij was gelukkig. En toen ze te maken kregen met ernstige ziekte, zag ik wat een zegen het is op zulke moeilijke momenten een partner te hebben.
Zegen? Ik was er van overtuigd dat hun relatie Bijbels gezien zondig was. En dat bracht me in verwarring. Als dochter was ik blij voor hem, maar dat mocht ik niet zijn. Ik zag hoe goed het deed en vroeg me af hoe het kan dat God dit veroordeelt. Want dat Hij het veroordeelt, daar had ik nooit aan getwijfeld. Maar waarom eigenlijk?
‘God vraagt ons Hem te gehoorzamen, ook als we het niet begrijpen’ zei ik tegen mezelf. ‘God is wijzer dan wij. Hij weet wat goed is’ ‘Het gaat God niet om ons geluk, Hij heeft een groter plan’. Met zulke redeneringen drukte ik dat ongemakkelijke gevoel weg. Want gevoel is geen goede graadmeter; wat zondig is kan heel goed voelen.
Maar tot mijn verrassing benoemen zowel Justin Lee als ds. Mudde dit gevoel van mij in hun boek. Ze geven er woorden aan, en gebruiken het als argument in de discussie of homoseksuele relaties worden veroordeeld in de Bijbel. Justin vraagt zich af, als liefde de vervulling van de wet is, of het dan wel klopt dat homoseksualiteit in alle gevallen zondig is. Mag je misschien kijken naar de vruchten en biddend zoeken welke weg de weg van liefde is?
Ds Mudde benoemt dat dit de enige regel is waarvoor christenen zich dikwijls excuseren. ‘ik vind het echt rot voor je, maar het mag niet van God’. Hoe kan dit, vraagt ds Mudde zich af, als Gods wet rechtvaardigheid en liefde brengt? Waarom voelen we ons dan genoodzaakt ons te excuseren? Hoe kan dat kloppen?
Wow. Bedankt Jan en Justin, voor het verwoorden en serieus nemen van mijn gevoel. Ik heb niet direct een antwoord, maar het serieus nemen van mijn gevoel en vragen, ze uit te spreken en te onderzoeken geeft zoveel ruimte. Ik ga nooit meer mijn vragen onderdrukken. Oké, het geeft ook nieuwe vragen. Maar God wordt in mijn ogen alleen maar groter naarmate bepaalde zekerheden sneuvelen. En af en toe merk ik dat Hijzelf me op het spoor van een antwoord zet.