Sinds afgelopen week ben ik bij Verscheurd komen werken. Ik mag gaan schrijven voor de rubriek ‘jij en ik’ en ‘ik en mijn coming out’. Eerder had ik al een blog op mijn eigen Wordpress geplaatst over mijn visie op homoseksualiteit. Een fel stuk, wat niet zozeer bij de visie van Verscheurd past. Ik ben erover in gesprek gegaan met mijn collega. Hoe kan ik een stuk zo schrijven dat we gesprekken voeren, in plaats van smijten met meningen en Bijbelteksten? En daarbij stuitte ik op mijn eigen pijn.
Ik vind het heel lastig om mij te verplaatsen in iemand die een bepaalde opvatting of aandoening heeft die ik niet heb of ken. Daarbij heb ik snel mijn eigen oordeel en kan ik de ander kwetsen, door niet eerst te luisteren naar wat er in hem of haar leeft en hoe dit heeft gezorgd voor bepaalde keuzes. Ik merk dat anderen het ook lastig vinden om zich te verplaatsen en daarbij heb ik als lesbienne de nodige kwetsende opmerkingen over mij heen gekregen.
Ik moet hierbij denken aan een bijeenkomst die we laatst op mijn werk hebben gehouden. Ik werk in een inloophuis, waar iedereen welkom is voor koffie, een maaltijd, spelletje of gesprek. Alle type mensen kun je hier vinden, wat voor de nodige onderlinge ruzies en roddels zorgt. Tijdens deze bijeenkomst was het doel van mijn collega dat bezoekers elkaar niet meer uit de weg zouden gaan of verwijten zouden maken. Een hele opdracht, waar we als collega’s liever niet bij waren. Het kon nog wel eens hoog oplopen, dus wensten we hem veel succes. En het resultaat van de avond? De rust is voelbaar weergekeerd in het inloophuis. Toen we onze collega naar zijn methode vroegen vertelde hij dat hij voor die avond maar één regel had: je mag alleen vragen stellen. Waarbij de mooiste reacties kwamen. Zo komt er regelmatig een transgender bezoeker binnen en de nodige reacties over zich heen krijgt. Zijn vraag die avond was; ‘Ik vraag geen acceptatie van jullie, ik vraag jullie om iets vriendelijker tegen mij te doen.’
Met deze insteek wil ik bij Verscheurd komen werken. Mijn blog was fel en mijn pijn is soms nog sterk voelbaar, maar ik wil vragen stellen en luisteren en ik hoop dat u met mij mee doet. Zodat we samen tot een goed gesprek kunnen komen en de rust voelbaar mag weerkeren in de kerken, opdat er niet nog meer mensen gekwetst zullen worden.