Een aantal weken geleden was ik op retraite in een prachtig klooster. Een moment om tot rust te komen en eindelijk weer eens in de Bijbel te lezen. Op één van de momenten zat ik in de kapel, in complete stilte. Ik was aan het bidden, maar het voelde alsof mijn gebed niet hoger kwam dan de kapeltoren. Totdat er een oudere zuster voorbij kwam. Ze zag mij niet, ze was foto’s aan het maken; het sneeuwde buiten. Toen ze vlak bij me was merkte ze me op, glimlachte naar me en streek even met de achterkant van haar hand langs mijn wang voordat ze weer verder ging. Het lijkt misschien niet zo bijzonder, maar voor mij was het een knipoogje van God, alsof Hij zeggen wilde: Ik zie je wél. Het voelde als een antwoord op maandenlang getwijfel van mijn kant, getwijfel of God mij wel of niet zag zitten. Of ik mocht zijn wie ik was, met mijn gevoelens. Ik hoop dat dit lied, een vrije bewerking van Psalm 23 die ik tijdens de retraite schreef, jou ook mag bevestigen. Hij ziet je wel zitten!
De HEER is mijn herder,
Het ontbreekt mij aan niets.
Hij laat mij uithuilen aan Zijn borst,
Als ik weer door mensen wordt veroordeeld.
Hij geeft mij nieuwe kracht
en leidt mij langs paden van liefde,
tot eer van Zijn naam.
Al gaat mijn weg,
door een donker dal vol afwijzing,
ik vrees geen gevaar.
Want U bent bij mij.
Uw liefdevolle omarming,
zij geeft mij moed.
U nodigt mij aan tafel
Voor het oog van hen die een gruwel van mij hebben.
U zalft mijn hoofd met olie,
mijn beker vloeit over.
Verdriet en gebrokenheid volgen mij
Alle dagen van mijn leven.
Maar huilend van blijdschap keer ik uiteindelijk terug in het huis van de HEER,
want ik weet; U wijst mij niet af!