Geja heeft haar zoon na het uit de kast komen direct gezegd dat ze altijd van hem blijft houden. Ze vertelde haar man die avond van de coming out van hun zoon. Hij lag voor een kleine ingreep in het ziekenhuis. Haar man app-te direct zijn zoon en maakte ook zijn onvoorwaardelijke liefde kenbaar. Dat app-je was heel belangrijk voor hun zoon, de erkenning en liefde van zijn vader.
Daarna begon het zoeken van Geja op internet en al snel stuitte ze op het verhaal dat de oorzaak van homoseksualiteit een gevolg kan zijn van een dominante moeder of een afwezige vader. Haar man was niet afwezig vond zij en daardoor betrok Geja dit op zichzelf. Het bracht haar in onzekerheid , samen met de vele harde reacties op artikelen online. Het gaat niet meer over homoseksualiteit maar over haar zoon. Dat deed pijn.
Geja van Reenen is de moeder van een zoon die homo is en samenleeft met zijn vriend. Zij zit midden in een innerlijk verwerkingsproces en een proces met de gemeente waarvan zij lid is. Ze verwoorde heel mooi:“ Je kind loopt voor op jou in het proces bij het uit de kast komen , dan komen wij de ouders en dierbaren in het proces en daarna de gemeente . Wij ouders zitten daar dus tussenin.” Geja ervaart dit als een moeilijke positie.
Onlangs sprak Jeroen Koornstra over het verhaal van de barmhartige Sameritaan in Leviticus 21. Geja was hierdoor geraakt en gesteund. Jeroen liet zien dat een priester geen dode mocht aanraken, tenzij het familie was. Jezus zei dat de man halfdood aan de kant lag en dus kon het goed zijn dat hij er dood uitzag of anders elk moment kon sterven. Er was dus risico om onrein te worden, als ze er heen zouden lopen. De priester wilde het goed doen, maar de wet oversteeg het liefhebben en het goed doen. Dat was niet wat Jezus wilde en dus ook niet wat Gods bedoeling was. Geja ziet dit veel om zich heen, mensen willen hun waarheid getrouw zijn, maar beseffen soms niet hoezeer het voorbij kan gaan aan liefde.
Geja ziet dit ook in haar gemeente, men wil de waarheid na leven en het goede doen. Toch doen sommige zaken pijn. In het beleid van de gemeente staat één Bijbelse visie op homoseksualiteit, die van onthouding. Dit vindt Geja moeilijk omdat er landelijk binnen hun kerkverband meerdere visies zijn. Ook van verschillende predikanten. Hebben zij het dan zo bij het verkeerde eind? De periode om tot beleidsvorming te komen, was erg zwaar voor Geja. Nadat haar zoon ging samenwonen, moest hij even alle activiteiten neerleggen en mocht hij niet aan het Avondmaal, totdat er beleid was. Het idee dat er mensen zijn die niet met jou kind aan het avondmaal willen is enorm pijnlijk. Eigenlijk zeggen zij,dat hij geen deel uit mag maken aan het lichaam van Christus. Gelukkig is de gang naar het Avondmaal in het beleid weer vrij gegeven. Daar is ze heel dankbaar voor! De eerste avondmaalsviering was wel heftig voor hen. Ze zijn als gezin bij elkaar gaan zitten en zijn samen aan gegaan. Je voelt de ogen prikken in je rug. Gelukkig hebben ze veel reacties, verbaal en non-verbaal, gekregen van gemeenteleden die blij waren dat ze aangingen. Leidinggevende taken mag haar zoon niet meer uitvoeren. Er zijn mensen weggegaan uit de gemeente omdat ze het beleid te ruim vinden. Dat blijft steken en doet pijn. De kunst is, hoe houden we elkaar liefdevol vast.
Het hele proces heeft veel gedaan bij Geja . Ons gezin was het gezicht van het proces en dat voel je. Het doet ook iets met haar persoonlijk geloof. Zo komt Geja al een aantal maanden niet meer in de diensten . Het is nog te pijnlijk. Hierover heeft ze een schuldgevoel naar God en voelde ze zich al langere tijd niet meer Zijn geliefde kind.
Onlangs kwam hier een doorbraak in door gebed. Ze vroeg God of ze zich weer geliefd mocht voelen. Een paar minuten later kwam er een nichtje schoorvoetend langs. Zij dacht dat Geja het moeilijk zou hebben en werd gedreven een boekje voor haar te kopen met de titel : “Veilig in zijn armen” Het raakte Geja enorm en ze dacht hoe duidelijk wil ik het hebben? Zij ervoer dit als een antwoord op haar gebed. Geja heeft nog een weg te gaan en heeft daarbij gelukkig goede hulp. Ze voelt zich ook zeer gezegend met haar gezin. Het heeft hun onderlinge band zeker versterkt! Van een aantal gemeenteleden krijgt haar gezin veel steun. Daar is ze erg dankbaar voor! Het helpt haar zich te uiten in schilderen en dichten. Ze is herstellende in haar relatie naar God en naar de gemeente , want nu voelt zij zich daar nog eenzaam maar niet alleen.
November 2016 | Miranda Terpstra