‘God rolt een mat uit, een mat van genade. Op deze genadegrond mag ik staan. En naast mij al die anderen, omdat niemand het verdient om voor Gods schoonheid te verschijnen.’ Ik ben in gesprek met Ennio Drost, 27 jaar, over hoe God hem bij de hand heeft gepakt en zijn leven leidt, enkel door genade.
Ennio is vijftien als zijn moeder kanker krijgt. Doordat het gezin Gods kracht sterk aanwezig ziet in mama, nemen ze allen Jezus aan. Ennio besloot naast Jezus aan te nemen ook zijn danstalent aan God terug te geven. Hij is vanaf nu een dansende discipel, danst bij Opwekking en in verschillende kerken.
Hij bekent God in zijn gebed dat hij al langere tijd gevoelens heeft voor jongens. Omdat hij gelooft dat het fout is, legt hij zijn hand bewust in die van God en leert kort daarna een prachtige en lieve vrouw kennen. Het was alsof God zei, jullie horen bij elkaar. Ondanks de liefde die ze voor elkaar hadden, was het voor Ennio duidelijk, als hetero door het leven gaan zou het kruis zijn dat hij zijn leven lang moest dragen. Maar als God iets van je vraagt, geeft hij je vrede als je dat voor Hem doet. ‘Dat had ik niet, ik raakte mijzelf en mijn vreugde kwijt.’ Na 10 jaar samen te zijn geweest breekt Ennio de relatie. ‘Ik kon het niet meer, het leven werd als het ware uit mij gezogen.
Ik kreeg dwanggedachten, als ik bepaalde dingen niet deed, zou mijn grote geheim op tafel komen. Uren heb ik naar de hemel geschreeuwd of God mij wilde bevrijden en genezen, maar niets gebeurde. In gesprek met mijn dwanggedachten kwam ik erachter dat de vijand mij in een greep van angst hield. Angst om mijzelf te zijn. Sindsdien zijn mijn dwanggedachten weg, maar moest ik dealen met mijn homoseksualiteit. God vroeg mij, toen ik nogmaals schreeuwde om genezing, ‘Ennio, wat is genezen zijn?’ ‘Dat het weg is!’, riep ik boos. God zei: ‘Je bent niet genezen als het weg is, maar als je er geen slaaf meer van bent.’ Dat vond ik prachtig, ik was vanaf dat moment geen slaaf meer van mijn angst.
Na mijn coming out ben ik op bijzondere wijze in contact geraakt met mijn huidige vriend. Samen groeien we dicht naar God toe. Sindsdien ben ik in sommige kerken niet meer welkom om te dansen. Dat doet pijn. Niemand kan voor Gods schoonheid staan, tenzij ze op genadegrond staan. Zo sta ik ook op die genadegrond. Het is mijn gebed dat we Johannes 13 zullen toepassen waar Jezus zegt; ‘heb lief zoals Ik heb liefgehad’.
In mijn leven met God heb ik vaak het beeld van een klosje garen gehad. Het touw zat in de knoop, maar God pakte het, ontknoopte het en maakte een prachtige jas die alleen ik pas. Dat is mijn God! Daarom zou ik ook niet zeggen tegen mensen die nog worstelen met hun geaardheid, wees maar homo of lesbisch. Ik zou willen zeggen, ga ermee naar God. Laat Hem jouw hand pakken en laat Hem jouw leven leiden.