Als je deze titel leest, word je dan blij of geeft het een vervelend nasmaakje? Stel dat iemand naar je toekomt, je aankijkt en zegt: ‘God houdt ook van jou hoor’. Ben je dan dankbaar en bemoedigd, of gaan er wat haren overeind staan en denk je; ‘ja hoezo dan, is er iets mis met me ofzo?’
Tweederangschristenen, dat is de term die ik laatst binnen korte tijd van twee verschillende homoseksuele vrienden hoorde. Dat woord bestaat eigenlijk niet. Zou niet moeten bestaan.
Maar soms krijgt iemand wel dat gevoel van tweederangs te zijn, soms juist door goedbedoelde bemoedigingen. Zoals die ene keer dat mensen op hem afstapten en zeiden ‘We willen je niet veroordelen, daarom…’ en de reactie op facebook onder een berichtje over homoseksualiteit ‘God houdt heel veel van je’.
Ik kan goed begrijpen dat mensen dat zelf niet doorhebben, maar het geeft de ontvanger nou net dat gevoel dat hij tweederangs is. Het ene zwarte schaapje in de kudde, dat er ook bij mag horen. Over zwart gesproken, stel je voor dat je op een gemeentelid met een donkere huidskleur zou afstappen, om hem te zeggen dat ‘God heel veel van hem houdt’. Dat kan toch niet? Nou, dat dus.
Eigenlijk heeft het te maken met emancipatie. Als je écht gelijk bent, hoeft dat niet meer benadrukt te worden. Dan ben je gewoon opgenomen in de groep.
Wanneer gemeenteleden, familie van vrienden, kennissen etc. horen dat je op hetzelfde geslacht valt, moeten ze blijkbaar even nadenken of dat uitmaakt voor je status in de groep, zelfs als je verder geen relatie hebt ofzo. Vervolgens komt de bevestiging; Ja, je hoort er nog bij. God houdt ook van jou.
Als je zelf homo of lesbisch bent, is een beetje geduld en begrip dus nodig. Deze mensen zijn nog één stapje achter in het emancipatieproces, maar ze komen er wel! En: God houdt ook van hen.