Als je de christelijke media een beetje volgt dan zal het nieuws over Vicky Beeching je niet ontgaan zijn. Eergisteren (13 augustus) verscheen een artikel in de Independent waarin Vicky uit de kast komt en sinds dat moment zie je op Facebook en op menig blog artikelen en meningen verschijnen waar voor- en tegenstanders hun mening uitspreken. Je leest over mensen die haar supporten en haar dapper vinden, maar aan de andere kant lees je ook van kerken die haar liederen in de ban hebben gedaan. Tussen alle stukken kom je soms ook iets tegen wat erg mooi is en je bemoedigd. Het stuk van woordkunstenaar, verteller en muzikant Matthijn Buwalda was zo’n stuk. Hij eindigt zijn verhaal met de volgende woorden:
Laten we in Gods Naam liefhebben, juist als we anders zijn. Maar ook juist als we het niet eens zijn over hoe daarmee om te gaan. – Matthijn Buwalda
Ik zou het niet beter kunnen verwoorden. Ik weet nog heel goed dat ik enkele jaren geleden in een kerk was waar een gastspreker was. De spreker zei daar: “Being gay doesn’t get you to heaven”. De vele amens en het beamend gejuich was tenenkrommend. Het maakte me verdrietig, want er was in mijn beleving geen liefde te proeven in het gejoel, slechts veroordeling. Maar de zin die daarop volgde zorgde voor een ijzige stilte: “Being straight doesn’t get you to heaven either”. Na een korte pauze vervolgde hij met de woorden: “Being reconciled with the Father through the Cross where Jesus gave His life does”. BAM!
Gevangen in vrijheid
Wanneer ik het verhaal van Vicky Beeching lees dan kan ik alleen maar concluderen dat ze gevangen was in vrijheid. Ze moest voldoen aan het format om “vrij” te mogen zijn. Maar is dat dan wel echte vrijheid?
Hoeveel mensen gaan naar de kerk en zijn stiekem helemaal niet zo vrij omdat ze zich anders moeten voordoen dan ze zijn om maar geaccepteerd te worden in de community? En dan heb ik het helemaal niet alleen over geaardheid, maar over alles waarin je misschien “afwijkt” van de massa. Alles wat je zou kunnen isoleren van de groep als anderen het zouden weten. Eigenlijk is het te absurd voor woorden, want de kerk zou juist een veilige haven moeten zijn voor iedereen. Anders denkend, gelijk gestemd, iedereen zou zich welkom en veilig moeten voelen binnen de kerk. Of zeg ik nu echt iets geks? En natuurlijk weet ik ook wel dat we zeggen dat iedereen welkom is in de kerk. Maar we vertellen ze vaak niet dat ze na een poos wel moeten veranderen in ons… En natuurlijk is lang niet iedere kerk zo, maar dat is jammer genoeg wel het beeld dat veel mensen van ons, de kerk, hebben. Ik zeg ons, want ik geloof dat wij de kerk zijn.
Goed of fout
Nog even dit. Mijn persoonlijk standpunt over dit punt vind ik eerlijk gezegd irrelevant, daarom schrijf ik daar ook niets over. Wat wel relevant is, is hoe ik omga met mensen die een andere mening hebben dan ik. Want Jezus ziet hun zoals Hij mij ziet: iemand die een Redder nodig heeft.
En natuurlijk weet ik dat sommige lezers nu eigenlijk willen dat ik schrijf hoe ik hierover denk. Ik snap je, maar ik heb geleerd dat dat weinig mensen zal helpen. Maar als je het echt wilt weten dan zou je vrienden met me moeten worden. Met me wandelen en me beter leren kennen. Alleen in die context heb je echt iets aan mijn mening.
Maar waarom schrijf ik nu dan dit stuk? Omdat ik hoop dat iedere Christen die dit leest, iedereen die zich een volgeling van Jezus noemt, zich aangesproken zal voelen. Aangesproken om zijn of haar verantwoordelijkheid te nemen om de kerk en daarmee Jezus een ander gezicht te geven in de maatschappij. Want geloof het of niet, de andersdenkenden in de kerk, de mensen die zich zo fel voor of tegen dingen uitspreken, die mensen zijn ook de kerk. En wat als we nu allemaal, voor- en tegenstanders leren om elkaar te accepteren zoals Jezus dat doet en het veranderen – wat voor een ieder van ons nodig is – overlaten aan Jezus, Zijn Woord en de Heilige Geest. Dan rennen we uiteindelijk allemaal onze eigen race met Christus in het vizier.
En om ons allemaal even een reset moment te geven wil ik afsluiten met de woorden van een schitterend lied van Vicky Beeching: The wonder of the cross.
May I never lose the wonder
The wonder of the cross
May I see it like the first time
Standing as a sinner lost
Undone by mercy and left speechless
Watching wide eyed at the cost
May I never lose the wonder
The wonder of the cross