Hoe kunnen we een echt gesprek hebben over mijn homoseksualiteit?
Als ik iemand vertel dat ik homoseksueel ben vind ik het belangrijk dat iemand dat gewoon aanneemt als een feit. Het startpunt is dus altijd erkennen. Erkenning voor het feit dat iemand homoseksuele gevoelens heeft. Niet doen alsof het er niet is of dat het een fase is die nog over kan gaan. Luisteren naar elkaar, en niet gelijk in een oplossing denken. Ik heb het gauw genoeg ik de gaten wanneer iemand mij niet erkent of wanneer iemand mij in een bepaalde richting pushet. Dan gaat het niet meer over wie ik ben maar over wie ik zou moeten zijn. En dan is het moeilijk praten voor mij. Ik ervaar het wanneer mensen de relatie met mijn vriendin minder serieus nemen dan die van heteroseksuele stellen. Ik vind het dan zo verdrietig om te constateren dat ik niet serieus genomen word. Hoe zou mijn liefde voor mijn vriendin minder waardevol zijn dan de liefde die hetero’s voor elkaar ervaren? Dit staat los van het vraagstuk over de zonde of gebrokenheid van mijn homoseksualiteit? Ik heb lief, kun jij mij ook liefhebben? Want mij liefhebben betekent dat het soms ongemakkelijk is om bij elkaar te zijn of om met elkaar te praten. Maar het betekent vooral dat jij mij helemaal erkent zoals ik ben. Mijn homoseksualiteit is een belangrijk deel van mijn identiteit. Als je zegt dat je me liefhebt, maar je erkent mijn homoseksualiteit niet, wie heb je dan lief?