Bernard – Hoe een boer een nicht werd – deel 7

Oké, ik vind het heel moeilijk om het te zeggen, maar ik denk dat ik jullie in het kader van dit onderwerp wat moet vertellen …’

Ik stond op het punt om aan mijn kring te vertellen dat ik op mannen viel. Op het moment dat ik dat daadwerkelijk zei, dacht ik: Bernard, waar begin je aan? ‘Ik wil jullie in alle eerlijkheid iets vertellen, iets wat eigenlijk niemand nog van mij weet, namelijk dat ik denk dat ik op jongens val.’ Daarna werd het even stil in de groep, alhoewel dat ‘even’ voor mij een heel aantal minuten leek. Maar al snel kwam er gelukkig iemand uit de groep met een eerste reactie. ‘Prachtig Bernard, dat je dit met ons deelt. Mooi om te ervaren dat je je zo veilig voelt in de groep dat je dat nu al durft te zeggen. God houdt ook van jou, zoals je bent, net zoals Hij van ons houdt, zoals wij zijn!’ En kort daarna volgde de tweede: ‘Dapper van je Bernard! Wij hebben in de familie een lesbische dame, dus we weten wat er allemaal bij je speelt momenteel en wat er op je afkomt. Maar weet dat wij om je heen staan.’ Anderen bleven juist wat stiller en keken elkaar wat onwennig aan. Voor mij was het een hele opluchting: het hoge woord was eruit en klaarblijkelijk werd ik in eerste instantie gewoon geaccepteerd in plaats van verstoten. Te vaak had ik namelijk gehoord of gelezen dat jongeren de rug toe werd gekeerd als ze voor hun geaardheid uitkwamen, zeker binnen christelijke gezinnen.

‘Maar, waarom vertel je ons dit juist nu Bernard?’ vroeg de groep. Ik vertelde dat het onderwerp van de avond, bij God komen zoals je bent, me motiveerde om eerlijk te zijn over mijn gevoelens, tegenover mezelf en tegenover God. Toen ik vertelde dat ik al drie jaar met deze gedachten stoeide, waren ze verbaasd. ‘Wat moet jij je vaak eenzaam hebben gevoeld.’ Tot op de dag van vandaag weet ik niet of eenzaamheid het juiste woord is voor mijn jarenlange zoektocht. Ik deed de zoektocht wel alleen, maar ik had in principe voldoende mensen om me heen om het eventueel mee te delen. Bewust of onbewust koos ik ervoor het niet te delen. Of het was omdat ik het niet nodig vond, of omdat ik het niet wilde delen, doordat ik bang was voor de reactie, weet ik niet zo goed. Maar in het tweede geval zou een ‘eenzame zoektocht’ wel de juiste bewoording zijn. Afijn, de avond liep ten einde en we baden nog samen. Er werd gebeden voor kracht voor mij, maar zeker ook voor rust. Na het gebed wenste iedereen me sterkte toe met de hele situatie en gaven ze eigenlijk allemaal aan dat ze er voor me waren als ik ze nodig had. En wat vond ik juist dát een fijn gevoel: gewoon de gedachte dat er mensen voor me waren als ik echt mezelf was.

De week erna was voor mij een rollercoaster aan emoties. In mijn hoofd schommelde ik heen en weer tussen gedachten als ‘ik ga het ze nu vertellen’ tot ‘ik ga ze nooit weer zien als ik het nu vertel’. Totdat de dag kwam dat ik het echt niet langer meer voor me kon houden en ik huilend de telefoon pakte. Mijn vingers gleden over de toetsen. ‘Met mam’, klonk het vanaf de andere kant van de lijn. ‘Mam, met mij. Allereerst van harte gefeliciteerd met uw verjaardag … (Achteraf denkend vraag ik me wel af of het nou echt juist op die dag moest, maar goed …) ‘En uhm, ik moet u iets vertellen. Iets waar ik al heel lang mee heb rondgelopen, jaren al. Maar ik vind het echt heel moeilijk om te zeggen.’ ‘Vertel het maar jongen’, zei mijn moeder op rustige toon. ‘Nou, ik heb er lang over nagedacht en lang over gebeden tot God of het alstublieft niet zo mocht zijn, maar ik denk dat ik niet op meiden val, ik val op jongens.’ Pff, het hoge woord was eruit. Even was ik bang dat mijn moeder nu direct de hoorn erop zou gooien, maar niets was minder waar gelukkig. ‘Ach jongen toch’, zei mijn moeder. ‘Mooi en dapper dat je het me wilt vertellen. En ik zal eerlijk zijn: het verbaast me niet dat je met dit bericht komt. Je vader en ik hebben wel vaker tegen elkaar gezegd dat het ons niet zou verbazen als dit er ooit uit zou komen. Weet dat je voor ons niet verandert en dat je altijd onze zoon blijft.’ Een prachtige reactie van mijn moeder, die ik zelf zo misschien niet helemaal zag aankomen. We spraken af dat ik diezelfde avond zou terugbellen, om het dan ook aan mijn vader te vertellen. En zogezegd zo gedaan, omstreeks 19.00u klom ik weer in de telefoon om mijn vader te bellen. ‘Met pa.’ ‘Ja, met Bernard.’ ‘Je wilt me wat vertellen hoorde ik?’ Aarzelend vertelde ik hetzelfde wat ik ook tegen mijn moeder had gezegd.  ‘Ja, daar kun je ook niets aan doen.’ Even leek het gesprek daar dood te bloeden, maar het ging gelukkig wel verder. ‘Ja Bernard, er komt nu ook wel heel veel op ons af nu je hier mee komt. Het plaatje dat wij hadden van een zoon die een vrouw krijgt en eventueel kinderen, dat plaatje verandert nu en hier moeten wij ook onze weg in zien te vinden.’ Ik denk achteraf dat dit een heel gezond antwoord is, want door mijn coming out kwam er niet alleen veel op mijzelf af, maar ook veel op mijn ouders. Voor mij was het een zoektocht van jaren voordat ik er voor mezelf uit was en ik het voor mijzelf kon accepteren. Voor hen kwam het nu ‘ineens’ naar boven en hadden ze plotsklaps een zoon die homo was. Op dat moment stond ik denk ik nog niet genoeg stil bij de impact die het op hen zou hebben. Maar na nog wat over en weer gepraat te hebben, hingen we de telefoon op met een ‘tot zaterdag!’ ‘Ja, tot zaterdag.’ Die zaterdag zouden we namelijk de verjaardag van mijn moeder vieren en zou ik ze weer in real life zien.

En zo ging ik die zaterdag met enige spanning richting het noorden, om de verjaardag van moeder te vieren. Ik kwam binnen toen het hele huis vol zat met visite. Op dat moment vond ik dat wel fijn, want nu konden ze niet anders dan gezellig blijven doen en het er niet over hebben. Maar aan het eind van de avond kwam toch het onoverkomelijke moment dat ik met mijn ouders alleen achterbleef in de keuken. ‘Nou Bernard, over wat je ons van de week vertelde moeten we het toch nog eens hebben, want er komt nogal wat op ons af door wat je ons vertelt.’ ‘Oh nee’, dacht ik. ‘Nu gaat het gebeuren.’ Twijfelend zei ik: ‘Nou, vertel maar wat er is …’ ‘Nou, je moeder en ik …’


In deze blogserie neemt Bernard Moorlag (26 jr) je mee in zijn levensverhaal. Hoe hij tot de ontdekking kwam dat hij homo was, wat dit voor hemzelf betekende en, misschien meer nog, wat dit voor zijn geloof betekende.
Rode draad hierin is: ‘Hoe een boer een nicht werd’.

‘Ik schrijf deze blogs om zo mijn levensverhaal te delen met iedereen die worstelt met zijn/haar geaardheid en/of coming out. Mocht je aan de hand van één van mijn blogs willen doorpraten, of wil je gewoon iets kwijt? Neem dan gerust contact met mij op via bernard@verscheurd.nl’

Groeten en wie weet tot spreeks, Bernard