Bernard – Hoe een boer een nicht werd – deel 6

‘Alles ingepakt, of wil je nog een laatste check?’ zei papa. ‘Nee ik heb alles, we kunnen gaan!’ En daar gingen we: mama mee en een auto vol spullen, op naar Zwolle! In één dag mijn hele huisje geverfd, meubels erin en toen kwam het onvermijdelijke moment dat papa en mama weggingen en ik voor het eerst alleen achterbleef in mijn eigen huis. Ik vond het heerlijk, lekker mijn eigen plekje om me terug te trekken in mijn eigen veilige omgeving, omringd door mijn eigen bij elkaar gespaarde interieur. Uiteraard tot in de puntjes verzorgd, want het gevoel voor interieur zat er toch wel in, ondanks de technische achtergrond.

Met de stap naar een nieuwe stad, begon ook de stap naar een nieuwe school. Van het mbo stoomde ik door naar, jawel, het hbo. Dat wat me nooit zou lukken volgens velen was me toch gelukt! En ik vond het fijn. Nieuwe mensen, met hele andere gedachtenpatronen dan ik jaren gewend was. In het begin was dat wel heel erg wennen en waren er ook weleens momenten waarvan ik dacht: ‘Is dat normaal?’ Maar gaandeweg de eerste weken/maanden begon ik het normaal te vinden. En gelukkig had ik een buurvrouw met wie ik heel goed kon praten, juist ook omdat zij in heel veel dingen heel anders stond dan dat ik altijd gewend was. Zo strak als ik gevangen zat in bepaalde gedachtepatronen, zo vrij en spontaan was zij.

Maar ook hier op de nieuwe school vond ik het lastig om aansluiting te vinden. Al snel kwam ik erachter dat ook mijn schoolresultaten hier onder te lijden hadden. Deze keer besloot ik om eens goed bij mezelf te rade te gaan hoe dat kwam. Ik had gesprekken met andere flatgenoten , maar ook met klasgenoten die al vrij snel tegen me zeiden: ‘Ben jij geen homo dan?’ Tot die tijd bleef ik dat in alle toonaarden ontkennen, maar als ik dan in de avonden alleen thuis was ging ik meer en meer bij mezelf te rade: Bernard, ben je het echt niet? En langzamerhand kwam ik bij gevoelens en gedachten van mezelf die ik jaren had weggestopt, en vielen er puzzelstukjes op hun plaats. Ik vond Pearl Harbor bijvoorbeeld een prachtige film, maar waarom eigenlijk?  Om de mooie vliegtuigen en de knappe meiden? Nou nee, als ik écht eerlijk was, kwam dat door die hele knappe Danny met z’n gespierde lijf in de scène met de parachutes. En naar wie keek ik als ik naar de Titanic keek? Nou ja, ik denk dat het antwoord zich wel laat raden. Zo waren er meer puzzelstukjes waarvan ik langzamerhand ging denken: Bernard, wie hou je nou eigenlijk voor de gek? Echte jongens verkleden zich toch niet in jurkjes? Of gaan madeliefjes knopen om er een krans van te maken? En langzamerhand kwam bij mij het besef: Bernard, misschien heeft iedereen wel gelijk, misschien val je inderdaad op mannen …

Hoe meer ik erover na ging denken, hoe lastiger het ook wel eens werd op bepaalde momenten want ja, het feit dat ik homo was maakte het toekomstbeeld van trouwen met een vrouw en kinderen krijgen een stuk ingewikkelder. En hoe moest ik het vertellen aan mijn ouders, en wat zou iedereen er van vinden? Ik besloot om dit wel te delen met flatgenoten, omdat ik hen bijna dagelijks sprak (ik woonde in een soort studentenhuis). Hun reacties waren eigenlijk allemaal: ‘Joh, wat maakt het uit dat je homo bent? Als je maar gelukkig bent toch? En homo’s zijn vaak heel gezellig dus we vinden het eigenlijk wel fijn.’ Een hele fijne reactie en eindelijk had ik het gevoel dat ik meer mezelf werd. Maar het  vertellen aan familie en vrienden? Nee dat echt nog niet! Dat durfde ik echt niet! En hoe moest het dan met de kerk? De Bijbel was duidelijk over homoseksualiteit dacht ik. Zo bleef ik verstrikt in gedachten en gevoelens. Enerzijds waren er de flatgenoten die me accepteerden zoals ik was, anderzijds was daar de Bijbel die daar duidelijk anders over sprak en was er de angst om het te vertellen aan diegenen die me lief en dierbaar waren. Zou ik hen verliezen? Zo vaak hoorde of las ik dat jongeren werden verstoten omdat ze andersgeaard waren. Zeker ook binnen de christelijke wereld, omdat het volgens de kerk (of de Bijbel) niet mocht. Hoe kon ik als christen homo zijn? Vaak bad ik of God me inzicht wilde geven en mijn gevoelens voor mannen wilde veranderen. Tegelijk bad ik ook vaak of Hij me, als ik dan tóch homo zou zijn, me wilde gebruiken om me te in te zetten voor andere homo’s om hen te helpen in eenzelfde zoektocht. Want wat vond ik het lastig! Ik kende verder geen homo’s en had tot nu toe de hele zoektocht zelf ondernomen.

Dit alles kreeg ik niet op een rijtje voor mezelf en ik besloot opnieuw naar een psycholoog te gaan. Mijn schoolresultaten bleven ondermaats en ik merkte aan mezelf dat ik toch niet zo opgelucht was als ik had gehoopt toen ik ontdekte dat ik homo was. De gesprekken daar waren erg verhelderend. Niet eens zozeer omdat hij me vertelde dat mijn gevoelens goed of fout waren, maar meer omdat er iemand naar me luisterde zonder gelijk zijn of haar mening te uiten. Ik durfde me eindelijk uit te spreken over wat me allemaal bezig hield en vond dat erg fijn.

De psycholoog adviseerde mij om alles rondom mijn coming-out niet groter te maken dan het is: ‘Bernard, hou het rustig voor jezelf en laat je niet opjagen door mensen, maar neem de tijd. En de schoolresultaten zullen wel weer verbeteren als je die rust weer terugvindt.’ Tegelijk maakte ik me daar juist zorgen om want als ik het eerste jaar niet zou halen zou iedereen die geloofde dat ik geen hbo aankon, gelijk krijgen. Naarmate het eind van het schooljaar naderde leek het daar inderdaad op af te stevenen; ik had te weinig studiepunten om (officieel) op school te mogen blijven. Voor mij waren er twee mogelijkheden: accepteren dat ik van school af moest óf mijn mentor in vertrouwen nemen en hem voorleggen waarom ik dacht dat ik ondermaats presteerde. Dit laatste was voor mij wel een hele stap, aangezien dit het eerste moment was dat iemand vanuit ‘de buitenwereld’ te weten zou komen dat ik homo was of dacht te zijn. Toch besloot ik te kiezen voor het laatste en het eerlijk op te biechten. Zijn reactie was gelukkig heel positief en hij zette alles op alles voor me om een half jaar uitstel aan te vragen voor de gestelde studiepunten-eis. En zo werd het zomervakantie. Even rust van alles. Nou ja, ik verhuisde in de vakantie wel van de ene naar de andere wijk. Ik kwam hierdoor in een nieuwe kerk terecht en kon weer een nieuwe start maken. Hier kon ik weer een beetje in mijn schulp kruipen en me weer even ‘veilig’ als hetero opstellen. Totdat er een teken van boven kwam dat het misschien tijd was om een stap verder te gaan in het accepteren van mezelf en mijn geaardheid. Het nieuwe kerkseizoen begon namelijk met een nieuwe Bijbelstudie in een nieuwe groep met uiteenlopende leeftijden en achtergronden. De rode draad in deze Bijbelstudie was: ‘Ga met God’. De tweede avond ging over eerlijk zijn tegenover jezelf en tegenover anderen, want je mag bij God komen zoals je bent. De hele avond zat ik al wat schuifelend op mijn stoel totdat het moment kwam dat ik zei: ‘Oké, ik vind het heel moeilijk om het te zeggen, maar ik denk dat ik jullie in het kader van dit onderwerp wat moet vertellen …’


In deze blogserie neemt Bernard Moorlag (26 jr) je mee in zijn levensverhaal. Hoe hij tot de ontdekking kwam dat hij homo was, wat dit voor hemzelf betekende en, misschien meer nog, wat dit voor zijn geloof betekende.
Rode draad hierin is: ‘Hoe een boer een nicht werd’.

‘Ik schrijf deze blogs om zo mijn levensverhaal te delen met iedereen die worstelt met zijn/haar geaardheid en/of coming out. Mocht je aan de hand van één van mijn blogs willen doorpraten, of wil je gewoon iets kwijt? Neem dan gerust contact met mij op via bernard@verscheurd.nl’

Groeten en wie weet tot spreeks, Bernard