Gisteren vulde ik een enquête in waarin aan het eind naar mijn kenmerken zoals leeftijd, geslacht en karakter werd gevraagd. Ik moest 6 karaktereigenschappen aanvinken die bij me passen, en naast 5 andere, vinkte ik ook ‘gewoon’ aan. Daar moest ik wel een beetje om lachen, enerzijds omdat mijn dagelijks leven inderdaad een stuk gewoner is dan waar ik 15 jaar geleden van droomde, en anderzijds omdat ik me natuurlijk afvroeg of mijn familie en vrienden mij ook als ‘gewoon’ zouden omschrijven.
Zouden er ook homo’s of lesbiennes zijn die ‘gewoon’ voor zichzelf aanvinken? Of ben je als homo of lesbi sowieso je hele leven ‘bijzonder’? Sommige homo’s en lesbiennes ervaren nauwelijks ‘anders’ te zijn, behalve hun seksuele voorkeur dan. Anderen vertellen dat ze al jong het gevoel hadden ‘anders’ te zijn. Als je als enige allochtone gezin in een dorp woont, ben je ook anders. Maar dan ben je samen anders, jij en je broers en zussen en ouders. Als homo of lesbi wordt je geboren in een hetero-gezin en ben je dus anders dan je eigen gezinsleden en de mensen in je omgeving.
Het is niet slechts je seksuele voorkeur die anders is; vaak zijn ook andere eigenschappen nét even iets anders, waardoor anderen aan je merken dat je anders bent. Er wordt om gelachen of grappig over gedaan. Ik moet toegeven dat ik zelf ook wel eens heb gelachen om homo’s met hun maniertjes. Terwijl het eigenlijk heel verdrietig is als die ander niet gewoon anders kan zijn op een gelijkwaardige manier. Homo’s en lesbi’s verhuizen nog al eens van een dorp naar de stad, waar meer anderen wonen. Dat geeft wel aan dat het niet makkelijk is om anders te zijn.
Het zou al helpen als we wennen aan het anders zijn van anderen en dit niet verwarren met ‘zondig’. Want dat gebeurt volgens mij nog wel eens bij christenen; openlijke homoseksualiteit wordt afgekeurd. Maar wat is het dan precies dat je afkeurt? Laten we eerlijk zijn dat we soms moeten wennen aan het anders zijn van de ander; dat is onze tekortkoming en niet die van de ander.