Als je moeder uit de kast komt …

16
mrt

Als je moeder uit de kast komt …

Getrouwd met 3 kinderen om er vervolgens achter te komen dat je eigenlijk op hetzelfde geslacht valt. Het overkwam Rianne van Harten. In onderstaand interview vertelt ze over haar proces. Ook haar zoons geven een inkijkje hoe het voor hen is geweest, als je moeder uit de kast komt …

Rianne:

Ik was 17 toen ik voor het eerst verliefd werd. Alleen kende ik het woord homoseksualiteit toen nog helemaal niet. Ik weet nog goed dat ik in bed lag en dacht: waarom krijg ik dat meisje niet uit mijn hoofd? Later, op een verjaardag, kwam dat meisje uit de kast en werd ik geconfronteerd met het feit dat dit bij mij ook aan de orde was. Ik was er erg van in de war en schreef een brief die nacht. Mijn moeder vond de brief, die ik per ongeluk had laten liggen. Mijn ouders konden er niets mee en maakten opmerkingen die mij bang maakten. Ik kreeg het gevoel dat ik heel slecht was vanbinnen. De angst sloeg om zich heen, ik werd bang voor mezelf, bang om te leven en ik werd bang voor God. Ik probeerde zo hard mogelijk om de gevoelens er niet te laten zijn. Je kan ook best leven met een man, dacht ik … Ik bad veel tot God, of hij mij verliefd wilde maken op een man.

 

Ik had op dat moment een hele goede vriend die altijd naast me wilde staan. Ik kon op een gegeven moment ook moeilijk alleen zijn. Ik voelde me veilig en goed bij hem. Uiteindelijk dacht ik, ondanks mijn twijfels, dat het Gods wil was dat ik met hem trouwde. En zo ben ik getrouwd en heb ik samen met hem 3 kids gekregen. Na een paar jaar werd ik echter weer verliefd op een vrouw. Ik werd depressief en wist niet meer wat ik moest. Ik kon niet meer ontkennen of wegbidden dat ik op vrouwen viel. Ik voelde de leegte die ergens altijd in mij was geweest tijdens mijn huwelijk extra sterk, ondanks dat we zo’n goede band hadden. Ik kwam geestelijk en mentaal stil te staan en kwam in een patstelling terecht; ik kon niet meer terug, maar ik kon ook niet vooruit. Ik was depressief. Ik kan me een moment herinneren dat ik in de tuin stond en sprak tot God. Ik zei: ‘Heer, wat ben ik U waard, als ik depressief ben, als ik U en de mensen niet kan dienen, er mentaal niet kan zijn voor mijn kinderen?’ Er kwam in mij op dat moment een zin: Leef zoals je bent, je bent mij goed genoeg! Dat was het begin van mijn verandering. Van herstel van mijn depressie. Ik ging langzaam weer leven voelen in mij. Ik kon weer genieten en dankbaar zijn. En bovenal: Ik kon God dienen in de praktijk. Ik kon er zijn voor de mensen om mij heen. Ik kon mezelf loslaten.

 

Uiteindelijk, na jaren,  ben ik gescheiden. Ik heb mijn kinderen verteld hoe het zit. Ik heb ze met name op het hart gedrukt dat het allerbelangrijkste is om dicht bij jezelf te komen. Je mag als puber leren om van jezelf te leren houden zoals je bent. Met alles wat je van binnen voelt en denkt. Heb uw naaste lief als uzelf. Hou van jezelf! En dan kun je van anderen houden. Dat is het uitgangspunt om een stabiel leven te gaan leiden. En uiteindelijk om goede, verantwoorde keuzes te maken richting God en de mensen.

 

Bertrand (18 jaar):

Het besef dat mijn moeder op vrouwen valt kwam eigenlijk geleidelijk. Ik vind het wel vreemd dat ze op vrouwen valt, en door haar komt het onderwerp ook heel dichtbij. Het is ook moeilijk om te begrijpen, je hebt eerst een man, terwijl je eigenlijk niet op mannen valt. En dan ga je bij hem weg. Dat is wel gek, maar toch besta ik dan wel. Voor mij heeft het eigenlijk dus wel goed uitgepakt. Ik vind dat christenen die vanuit hun geloof tegen een relatie tussen mensen met hetzelfde geslacht zijn fout zitten. God houdt van iedereen. Je kan er verder ook helemaal niets aan doen als je homo bent. Ik ben het wel eens met de gedachte dat het niet Gods oorspronkelijke plan was, maar ik vind het onrechtvaardig als je daar die mensen op afrekent. Ik denk dat het belangrijker is om jezelf te kunnen zijn dan om je gevoelens te verbergen omdat het niet Gods bedoeling is en dan maar de rest van je leven single te blijven. Ik ben ervan overtuigd dat God ook het liefst heeft dat je gewoon jezelf bent omdat God vrolijke mensen wil.

 

Rianne:

Voor de jongens was het eigenlijk geen shock, geen geheim, maar ze kregen wel te maken met de gevolgen van de scheiding. Mijn ene zoon vond het moeilijk om zonder mij op vakantie te gaan, zonder mij de weekenden door te brengen. Daar zat pijn. Mijn dochter heeft er het meeste last van. Zij houdt erg van huisje, boompje, beestje. En begrijpelijk. Ze is sociaal en bezig met haar omgeving. Onze situatie is anders en het past niet in het eeuwenoude plaatje. Het is denk ik belangrijk om die erkenning te geven. Dus dat doe ik. Dat staat los van het feit dat ik er niet meer anders door ga leven. Het is zoals het is. Ik ga niet meer bij mezelf vandaan. Daar ga je kapot aan. Ik heb nu een lieve vriendin. Samen kijken we altijd goed hoe we alles aanvliegen richting de kids. We hebben een fijne gemeente gevonden in Zwolle waar we welkom zijn. Daar zijn we allebei dankbaar om. Ik hield altijd op een bepaalde manier van mijn roots. Het dogmatische, het bondse gereformeerde leven, de statigheid. Alles wat vast stond qua ‘goed’ en ‘fout’. Het was allemaal al bedacht en als ik deze gevoelens niet had gehad, had ik ook zo verder geleefd. Ik wilde niemand pijn doen, maar ik heb uiteindelijk reuze veel mensen pijn gedaan, omdat ik me aan ging passen aan de mensen, de cultuur en inherent daaraan aan de manier van geloven binnen onze gemeenschap. In onze huidige gemeente mogen we er ‘zijn’ bij God, gewoon zoals we zijn. Dat is zo ontzettend belangrijk voor ons beiden.

 

Pieter (16 jaar):

Ik vond het in het begin wel moeilijk dat mijn moeder zo was. Ik begreep eerst niet dat ze veel met haar vriendin was, pas later, toen ik hoorde dat mijn moeder op vrouwen valt, begreep ik het. Ik vind ook dat je iemand niet moet oordelen naar wat hij wel of niet doet en wat zijn mening is, als hij wat hij doet en zegt voor God doet. Als iemand er geen probleem mee heeft om homo en christen te zijn, wie ben ik dan om diegene te veroordelen? Natuurlijk betekent dat niet dat je je mening niet mag uiten, maar het betekent wel dat je de ander niet moet neerhalen omdat zijn mening anders is dan de jouwe.

 

Rianne:

Ik merk dat mijn relatie met de kids mooier is geworden, beter. We kunnen alles tegen elkaar zeggen. Ik kan vanuit ‘echt’ zijn leven en ik geef hen daardoor de gelegenheid om dit ook te doen. Mijn dochter en ik, ja … We zullen nog een proces doorgaan.

 

Maar ik weet zeker dat mijn Vader aan het eind van dit proces staat.

 

 

 

 

Rianne van Harten | maart 2018