Ik wil rennen, mijn voeten niet meer voelen, terwijl ik langs het water zweef, mijn voeten af en toe het zand rakend. Ik wil hoger, steeds hoger, de vrijheid van de lucht voelen.
Niet gebonden zijn aan zwaartekracht, die je steeds weer naar beneden trekt. Ik wil omhoog, steeds hoger, zweven in de lucht. Ik wil scheren langs het water, terwijl iemand me omarmt en ik diens adem langs mijn nek voel.
Ik wil bescherming vinden in liefdevolle armen, armen die niet onderdrukken, die niet veroordelen, maar armen die vrijheid bieden, inspiratie, armen die je doen geloven dat je het waard bent om van te houden. Armen die je zeggen dat je het waard bent om te leven en te genieten. Dat je je niet bij elk gevoel hoeft af te vragen of het wel of niet geoorloofd is.
Armen die je vertellen dat er altijd een plek is waar je thuis kunt komen, zonder voorwaarden, liefde die het gevoel geeft dat de mogelijkheden oneindig zijn. Dat de sky the limit is. Ik wil midden in de stad staan, mijn hoofd omhoog heffen en alles wat er in mijn hart zit eruit schreeuwen en me niks aantrekken van alle mensen om me heen. Ik wil op een zonnige dag op een terras zitten en kunnen genieten van de zon, van de drukte om me heen, omdat ik weet dat diegene die me gelukkig maakt naast me zit, een arm om me heen slaat en me laat zien dat de hemel niet altijd grijs is, maar volop kleuren heeft.
Iemand die mijn angsten laat wegsmelten als sneeuw voor de zon, door er gewoon te zijn en me het gevoel te geven dat ik onoverwinnelijk ben. En ik wil de liefde die ik voel voor de ander kunnen uiten, door simpel een blik die zegt ‘ik hou van je’, door de warmte die ik voel voor die persoon door te geven door middel van een simpel gebaar en me daarom gelukkig kunnen voelen.
Ik wil me niet verstoppen in een eindeloze nachtmerrie. Ik wil mijn ogen ’s morgens opslaan en zin hebben in de dag, omdat ik weet dat iemand blij is dat ik er ben, omdat iemand van me geniet en ik echt iets kan betekenen voor die ander. Ik wil kunnen zeggen dat diegene een ‘zij’ is, zonder me vanbinnen te schamen, zonder van mezelf te gruwen om het feit dat ik deze gevoelens heb. Liefde kent immers geen afgunst, toch?
Een anonieme vrouw